Inzending foodblog event januari 2015, thema "Verbinding", door Eten Maken van Sophie van Wijnen
Il Marito had zo zijn heel eigen manier van Nederlands praten. Waarom zei hij de dingen zoals hij ze zei? Terwijl ik Italiaans leerde spreken, kwam ik er langzaam maar zeker achter.
Toen we een paar jaar later naar Italië verhuisden, sprak ik inmiddels al best wat Italiaans.
Maar door te praten, te lezen, te luisteren, te werken en gewoon het leven van alledag te leven in Italië, leerde ik de taal en de cultuur van mijn nieuwe land écht kennen. En begrijpen (alhoewel...!!).
Vijf jaar heeft het ongeveer geduurd tot ik geïntegreerd was en me echt thuis voelde in mijn tweede land. Als een vis in het water en alsof het nooit anders geweest was!
Vijf jaar. Verbinding, echt contact maken met een ander land en een andere cultuur, heeft tijd nodig.
Want aan de andere kant heeft dat proces te maken met onthechting. En onthechting, dat is afstand voelen ten opzichte van je familie en vrienden en loskomen van oude gewoontes en gemakken.
Dat is geen dolce vita! Dat was iets waar ik mee moest leren omgaan. En daar kon niemand bij helpen.
Op afstand mijn moeder troosten die weduwe was geworden, een begrafenis missen omdat de Italiaanse post het overlijdensbericht te laat bezorgt. Proosten op duizend verjaardagen, terwijl je op een ander feestje bent. Kinderen krijgen, met een oma in Nederland.
.
En dan nog eens vijf jaar later merk je opeens dat je steeds vaker niet meer op Nederlandse woorden komt. Dat er behoorlijk de klad zit in een bepaalde taalvaardigheid die je ooit had in je moedertaal. Ik miste vaste grond onder de voeten!
Onder andere daarom begon ik deze blog. Om het Nederlands niet kwijt te raken en me te blijven vermaken met taal en Nederlanders, zoals ik dat vroeger had gedaan.
Vandaag een recept met een vis die zich zowel thuis voelt in de Noordzee als in de Middellandse Zee!
Lees verder →
Il Marito had zo zijn heel eigen manier van Nederlands praten. Waarom zei hij de dingen zoals hij ze zei? Terwijl ik Italiaans leerde spreken, kwam ik er langzaam maar zeker achter.
Toen we een paar jaar later naar Italië verhuisden, sprak ik inmiddels al best wat Italiaans.
Maar door te praten, te lezen, te luisteren, te werken en gewoon het leven van alledag te leven in Italië, leerde ik de taal en de cultuur van mijn nieuwe land écht kennen. En begrijpen (alhoewel...!!).
Vijf jaar heeft het ongeveer geduurd tot ik geïntegreerd was en me echt thuis voelde in mijn tweede land. Als een vis in het water en alsof het nooit anders geweest was!
Vijf jaar. Verbinding, echt contact maken met een ander land en een andere cultuur, heeft tijd nodig.
Want aan de andere kant heeft dat proces te maken met onthechting. En onthechting, dat is afstand voelen ten opzichte van je familie en vrienden en loskomen van oude gewoontes en gemakken.
Dat is geen dolce vita! Dat was iets waar ik mee moest leren omgaan. En daar kon niemand bij helpen.
Op afstand mijn moeder troosten die weduwe was geworden, een begrafenis missen omdat de Italiaanse post het overlijdensbericht te laat bezorgt. Proosten op duizend verjaardagen, terwijl je op een ander feestje bent. Kinderen krijgen, met een oma in Nederland.
.
En dan nog eens vijf jaar later merk je opeens dat je steeds vaker niet meer op Nederlandse woorden komt. Dat er behoorlijk de klad zit in een bepaalde taalvaardigheid die je ooit had in je moedertaal. Ik miste vaste grond onder de voeten!
Onder andere daarom begon ik deze blog. Om het Nederlands niet kwijt te raken en me te blijven vermaken met taal en Nederlanders, zoals ik dat vroeger had gedaan.
Vandaag een recept met een vis die zich zowel thuis voelt in de Noordzee als in de Middellandse Zee!
Lees verder →
